"We wisten dat we de tol betaalden revolutionairen te zijn"

Interview door Hernando Calvo Ospina met de Cubaanse antiterrorist Fernando Gonzalez die onlangs vrijgelaten werd.

Ik zag ze aankomen. De afspraak was op de Plaza de Armas, de kant van El Templete, in Oud Havana. Ik had nooit gedacht dat ze zouden komen. Zijn stap was traag, zorgeloos. Ze wilden rondkijken en alles in het oog houden. Het was alsof ze de stad wilden verkennen. Alsof ze de meest toegewijde toeristen zouden zijn.

Ik wilde hem onmiddellijk ontmoeten, maar ik gaf het op toen ik om me heen keek. Vele ogen keken hen aan en ze geloofden niet dat hij het was. Toen kwam er een vrouw naar hen toe, en raakte hen aan om te zien of zij het wel waren. Ze omhelsden elkaar. Ze liepen een paar stappen verder en drie andere jonge mannen kwamen hen begroeten. Maar de meerderheid op het plein was tevreden met naar hen te kijken. Zij bejegenden de mensen met de grootste tederheid en waren blij met die tekenen van genegenheid.

Na het aanhoren van een versie van Guantanamera in een aangepaste versie voor de " Vijf Helden" door drie straatmuzikanten kwamen ze eindelijk aan op de plaats van het rendez-vous. Daar ging ik dan op hen af. En ik ging meteen Fernando omhelzen. We versmolten in die knuffel.. en zelden heb ik zon intense omhelzing gegeven of van een man gekregen. Ik drukte mijn bewondering uit voor zijn nobele werk en voor de jaren doorgebracht in de gevangenis. Daarna begroette ik zijn vrouw, Aurora Rosa Freijanes. Ik wist niet wie eerst te begroeten: Rene, de andere vrijgekomen anti - terrorist, of zijn vrouw Olga, met wie ik al een paar maanden geleden een ontmoeting had. Ik denk dat ik eerst haar omhelsde. Op dat moment zag ik een dame die onopgemerkt wilde blijven: Elizabeth Palmeiro, de echtgenote van Ramón Labañino, een van de ’Vijf Cubanen’ die nog steeds onterecht gevangen zitten in de Verenigde Staten.

Dominique Leduc, de secretaresse van de Franse Vereniging voor solidariteit met Cuba, was meer dan verbaasd. Ik had haar uitgenodigd zonder dat ze wist waar het juist over ging.

Het was erg winderig, waardoor het erg moeilijk was om op straat te filmen. Dus vroeg ik aan de directie van een hotel om hen te interviewen in de kleine binnenplaats. Ze waren direct akkoord toen ik zei wie ze waren. "Het is een grote eer voor ons om onze helden te ontvangen". Ik had mijn rug nog niet gedraaid om hen te gaan halen, toen het nieuws zich begon te verspreiden onder de werknemers van het hotel. " Dit volk heeft veel aan hen te danken " hoorde ik een zwarte man erg opgewonden uitroepen.

Fernando zat gereed voor het interview. Voordat Roberto Chile, de beroemde Cubaanse cameraman, het groene licht gaf om te filmen vroeg ik mij af hoe het mogelijk was dat zij daar zo eenvoudig en nederig zaten te wachten terwijl ze op elke hoek van de straten en in elke woning van Cuba gezien worden als helden?

Fernando verklaarde: " De bewakers maakten me wakker in de ochtend van donderdag 27 februari. Dan werd ik geketend aan de handen,de taille en de voeten. Om 3u30 werd ik uit de gevangenis van Safford ( Arizona ) gehaald. Ik was zogezegd vrijgelaten, maar daar aan de deur werd ik weer opnieuw aangehouden door de immigratie-autoriteiten. En ik werd vervoerd met een sterk bewaakte colonne naar de stad Phoenix. Dan naar Miami... De operatie duurde ongeveer 36 uur. Ik was altijd geboeid. Het was een grote veiligheidsoperatie die me verraste.

"Zelfs op het vliegtuig dat me naar Cuba bracht had ik boeien aan. Ze waren wel van plastic. Ze werden doorgesneden in het vliegtuig toen de deur openging op de luchthaven Jose Marti in Havana. Slechts op dat moment voelde ik me vrij. "

Hoe hebben de andere gevangenen zich gedragen tegenover U? Wisten ze wie je was?

In het begin was ik gewoon een gevangene meer. Maar beetje bij beetje werd mijn geval beter bekend dankzij de internationale solidariteit. De solidariteit van de organisaties in de Verenigde Staten was er in geslaagd om ons geval op een aantal alternatieve televisiezenders uit te zenden. Bovendien ontvingen wij leesmateriaal dat we deelden met de andere gevangenen. Dit trok de aandacht van de andere gevangenen en zo realiseerden ze zich dat we mensen waren met een ander gedachtegoed. Toen kwamen zij met ons praten over Cuba en over de Revolutie.

Jij bent gevangen geweest gedurende vijftien jaar, vijf maanden en vijftien dagen. Was het een straf die werd gegeven aan Fernando Gonzalez?

Vanaf het begin van dit proces wisten we dat we werden gestraft omdat we Cubaanse revolutionairen waren. En ook omdat we werkten voor de inwoners van Cuba, voor de Revolutie, en zelfs voor het Amerikaanse volk. Want we waren er op uit om terroristische acties te voorkomen die hen schade zou hebben berokkend.

De straf was niet tegen mij, niet tegen ons. Ze hadden er behoefte aan om wraak te nemen omwille van hun haat tegen een revolutionair proces, en tegen heel onze geschiedenis. En zo hebben wij dat ook opgevat.

Hoe voel je je in Cuba?

Ik voel me heel vrij, en niet alleen omdat ik uit de gevangenis weg ben. Ik heb nu die vrijheid die me ontzegd werd in de VS. Hier heb ik de vrijheid om te doen wat ik wil, met inbegrip van politieke vrijheid. Het is zo dat men in de Verenigde Staten geen vrijheid van denken heeft, want er bestaan veel mechanismen om de gewetens van mensen te controleren en te manipuleren.

Maar er zitten nog drie Cubanen in de gevangenis...

We zijn veel dank verschuldigd aan alle vrienden in de wereld voor wat ze gedaan hebben voor onze vrijheid. Maar we hebben nog veel te doen, omdat we niet gelukkig zijn met het feit dat Ramon en Antonio hun veroordeling moeten uitzitten zoals René en ik ze uitgezeten hebben. Dat zou betekenen dat Gerardo nooit terug zou komen. Daarom moeten de vrienden van de internationale solidariteit er blijven op aandringen dat de drie zo snel mogelijk vrijkomen en terug kunnen keren.

Heb je het gevoel dat de Revolutie en het Cubaanse volk jullie loyaal zijn gebleven?

Ze zijn heel loyaal met ons geweest. Daar heb ik nooit aan getwijfeld. Voor ons was het heel duidelijk wat onze verantwoordelijkheid was en dat we moesten weerstand bieden.We waren er ons van bewust dat we de steun van de Revolutie en van het volk van Cuba zouden krijgen. En dit omvat vele Cubaanse inwoners van de Verenigde Staten en ook wereldwijd. Op een bepaalde dag besloot men dat de verdediging en het ondersteunen van de Vijf publiekelijk zou gebeuren. Dat was een politieke beslissing. Maar zelfs als dat niet zo zou geweest zijn, wisten we dat we niet alleen zouden staan.

Vert.: Toon Mondelaers.

http://cubanismo.net/cms/nl/artikels/we-wisten-dat-we-de-tol-betaalden-revolutionairen-te-zijn